ve devamı olmayan bir aşk var şu an elimde
bir bakış eskiye dair...
kapatırsam gözlerimi biliyorum ki İstanbul ağlayacak
Necip Fazıl ağlayacak, Atilla İlhan ağlayacak, Orhan Veli ağlayacak
ve ağlayacak... ve çok yazık olacak
nereye sürsem kendimi de alarak yanına, sonrası yok
kalıyor bıraktığım zamanda; çünkü devamı yok ve ne acı
la sesinden sen çıkıyorsun hala çalınca siyah renkli gitarımdan
notalar yine sende toplanıyor; oysa çalan ben, vurmadan...
devamı olsa ya da olsaydı bu aşkın konuşmazdım herhalde bu kadar
ve yazmazdım bu denli,
özlemezdim acı çekmeyi kan damlamış gözlerle
unutmamayı asla unutmazdım yine; sevgiliye ait ne varsa,
her sabah kalktığımda kuşlara günaydın demeyi,
boynuna sarılmayı ayrılıkların va yalnızlıkların,
belki de hepsi ve devamı; elbette devam eden aşk olsaydı...
ve devamı olmayan bir aşk kaldı şu an elimde
ellerim ise bomboş ve çırılçıplak, cebimde
biriktiriyorum bu anın fotoğraflarını gözümde
kızma ama; İstanbul’a örnek, şairlere ise ibret olsun şu halim diye...