3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
2215
Okunma
Güneş ufukta ağır doğar
Mor sümbüller hep ona ağlar
Yeşiller üstümde ardıma bakar
Benim canım ailem
İnsan günün birinde
Gidiyor gurbet ellerine
Sinesine taş basıyor
Canım ailem diye diye
Kış gelir bir hüzün çöker
Yağmur yağar soğuk olur
Ocaktan ayrılan çocuk
Canım ailem der durur.
Ana hasreti babadan farksız
Gurbet acısı ölümden farksız
Kalbim büyük yara bağlar
Canım ailem benden bahtsız
Koyun sürüden ayrılınca
Yalnızlık ölümden farksız olunca
Geri gelmek istemez
Ecel onu hayttan alınca.
Yalnızlık artık çekilmiyor
Günler çok ki tükenmiyor
Sabır deyip geçilmiyor
Canım ailem sissiz olmuyor
Cevap Yaz