Kal’masını bilseydin,
Al der’dim ömrümü al, alda
alyanaklarında ıslat.

Ateşim, yakarım, yağamam diyiverdin!
Kalıp beni, sen etmedin ki

Rim’ellerinle kara kuyularında
ip siz
kuytu gözlerine beni
fırlatıp atan bakışlarının
allığı,
dudaklarında önümü aydınlatan
el fenerimdi.

karanlık tı..

tabi ki; ellerim ellerindeydi..
üzgünüm ! ellerim
el’lerin elindeydi benimde.


Sana mı varacaktı bütün yollar ?
koşar adım dururdum..ki
durdukca durulurdum
hem ben hem zaman..
yani zaman’sız’lık vakti geçirmekten korktum.

evet.. uğurladım bütün doğrularımı
doğrudur,
arkalarından bin yaş dökerek
ama
her damlada bir yaş.
ve ben
sana çocuksu bir aşkla
bağlanıyordum

anlıyomusun!

herdamla ömrümden alırken
’’bir’’ yaş..

ah seni ah..mak,
kaybın,
başımın en çılgın belası !
sen hala kendini kendinde mi arıyorsun!..
Bulamazsın, haklısın ama
seni sen vermemiştin ben

çalmıştım ki!