ben birdaha gelemem sana,
kaldırımlar taşımaz artık beni
geçtiğim yerlerde
yanmaz sokak lambaları
kimse yok,
gecenin bu yanında koşup gelsin,
tutsun fenerleri yoluma
aydınlatsın sana dair ne varsa hayellerimde.

yok ben birdaha gelemem sana

hiçe sayılmış onca yaşanmışlığımızı kim geri verirki bana
hani sıkışınca koşup gelebildiğim
ağlamayı içimizde sır gibi tutuşumuz
ve şahit tutuğumuz
çocukluğumuzun ardındaki gençlik yıllarımız,

biz değilmiydik
ağaçlara kazıdıklarımızı sonsuza dek içimizden sevmeliyiz diyen
biz değilmiydik
kavgalarda eskittiğimiz nasırlı ellerimizi her şeye rağmen esirgemeyen

şimdi yollarda kabul etmiyor seni,
götürmüyor artık bindiğin arabalar.
yada vapurlarda attığın kırıntılarıyemiyorsa martılar
hala korkuyorsak
ağlamaktan utançlarımıza

ben birdaha gelemem sana
bakamam gözlerine
sarılamam...