şuan evdeyim eyy yar
odam kokuşmuş hayellerle dolu
yürek yangın yeri

ellerim titrer resmine bakınca
ben eski ben değilimki yar

gül kokusu bir ten
dudaklarım çatlamış
nefesim gri
bakışlarım hiç olmadığı kadar keskin

oturmuşum duvar dibine
umudumla oynaşırım

kalp atışım ritmisiz bir çalgı
sofistik bir dergahtayım sanki
havada ağır kokan bişey var
çözmem imkansız sana ihtiyacım var

bulutlar yağmur toplar geçtiğim şehirlerde
kaldırımlar dar yerlerde siyah taşlar var
tıpkı gözlerin

sokak lambalarında gölgen dolaşır

ben şuan evdeyim yar
kapanmış gözlerimden süzülüyorsun edanla
yatık boynumdan ruhuma yar

artçı depremlere gebe gidişin

göz yaşlarım hikayenle dökülür denizlere
mesnevi bir şiirsin ağıtlarımda hep
diz çöküşüm ondan
haykırışlar çaresiz
hiç bir yol sana çıkmıyor artık

civit mavi gecede soft bir bakış yükselir semaya
ellerim göğe doğru açık
haykırmak yakışmıyor sesime
bedenim üryan
nefesim resmini soluyor gecede

eyy yarr(im)

ilk gelişindi hayelini kurduğum
ilk dokunuşundu tenimdeki titreme
ilk öpüşündü dudağımdaki sıcaklık

şimdi garip bir hüzünsün düşlerimde
kızgın bir yürek öfkemde gezinir,yokluğuna inat
hadi
gizlice gir içeri
ve
yorgun bedenimi yeniden tat