Sevdaya calıyordu beden..

Gelmesı gereken sevdadan gelmeliydi..
Ve varılası yolların gamlı tozu illa ki sevdaya yorulmalıydı..

Bir çocuk...
Kocaman umutlardan küçük paylara gebe..
Yaşamı saklı adam boyu gülüşlerinde..
Avuçlarında saklı balonlardaydı gelecek..
Ve satıyordu düşünmeden rüzgara hiç olmayanı..
Korkusuzluğu korkutuyordu..
Kaçıyordu insanlık !
Çok yazık !
Esarette saklıydı diğerlerının olmayanları..
İnadına ters gidiyorlardı..
Cesaretı masumluğundan ileri gelmıyordu elbet..
Ve keskin bir ses..
" Çocuk .. Sabret ! "

Sevda bir adım ötedeydi ..
Kokusu on adım beride..
Ya sabır..
Peki o nerede ?
İnsanlığın ölçüsü buradan geciyorsa şayet ne yapmalıydı ?
Sabırdan gelecekse metanet,
Dizginlemeli miydi kalben yazgıyı..?

Hayır !
Yapamazdı..
Yaparsa işte o vakit gecerdi ümitlerden..
O vakit bu kez kendi kaçışı gerçekleşirdi kalpten..

Kalbe adım adım buradaydı çocuk ..
Vazgeçmeyecekti..
Gönlündeki yedi renkten yol yaratacaktı..
Yarattığı yollarda soluklanacak ,
Ve bu yollarda,
Diriltecekti masumiyetin bilinmeyen o yanını..

Masumdu çocuk..
Söz vermişti kendine ..
Bu rüyadan hiç uyanmayacaktı..
...

’süveyda..