Gece…
Saatin tik takları deliyor karanlığı,
Upuzun bir yolun başını tutan bir deli,
Çığlık çığlık haykırıyor
Adımı unuttum diye…
Nedenler bir balon olmuş
Bırakmış biri ipin ucunu
Yolun öbür ucundan bir el uzanıyor
Ay tutuluyor
Karanlığa gömülüyor şehir
Ve kimsesizlik sarıyor
Sahipsiz elleri…
Vakit bu vakitken,
Alıp eline vicdanını
Köşedeki banka oturdu biri,
Aldı verdi ömründen günleri bir bir,
Düşündü de çıkamadı içinden işin,
Derinlerden bir ezan sesi mi geldi,
Yoksa o mu böyle olsun istedi, bilinmez…
Dalıp gitti uzaklara,
Uzağı yakın etmek istedi…
Gözyaşı aksın, ruhu arınsın…
Olmadı,
Kapanmıştı gözyaşından gelen cümle kanallar…
Boğazındaki yutamadığı düğümü,
Çıkarıp savurmak istedi mayıs gecelerine.
Umut türkülerinden alacak âhını,
Tuttu şu dilsiz dilenciye verdi…
Güldü adam,
Diyebilseydi ne derdi ki…
Saatin sesini özlemek vardı,
Döndü geri ev denen çatı altına…
Bir ümide sarılıp
Saldırdı dört bir yana,
Anısı olmayan bir şey aradı,
Bulamadı…
Oturdu, kimsesizliğine güldü…
Vakit, sabaha davetkâr bakışlı,
Çile, yüreğe dolmuş bir file...
Lambayı söndürsem, dedi içinden
Güneş geri gelecekti nasılsa,
Dün geceki seferinden.
Camın önündeki kolları,
Acıdı pervazın duyarsızlığından…
Buz gibi bir suyu
Çarpmak vardı şimdi
Uzaklardaki bir nehrin
Sıcağa inat savrulan sularını…
Kimsesizliği gömüp geceye
Giymediği gece giysilerine baktı
Ve kapının tokmağı ile vedalaştı…
Sevgisizliği çıkarıp ininden,
Kurutmak isterdi gün ışığında…
Bir ayağı diğerine ,
Kolları bedenine sımsıkı sarıldı.
Kimse duymadı o davudî iç sesini:
Benden başkası yok mu bu cehennemde!


22.07.2010
SERAP HOCA