Dönüyor yine devran zamana inat
Güz karası gözlerinde hasret türküsü...

Lapa, lapa yağan karın altında
Teşrin zamanı bir lale açıvermiş nafile
Utangaç serçeler tünemiş yokluğunda
Kırık dökük mahfile...

Gözleri nefret doluydu
Ağlamaklı gülüşlerinde...

Vurulmuşumtum oysa ben
Bir sevdanın hışmıyla sersefil
Diz boyu hasretimin sancısı
Yalım alaz ateşinde yanmada...

Bestesi yakılmış bir şarkının kırık dökük güftesi
Yol boyu meyhanelerinde kenevir sarmaları
Oturmuş koltuğuna kara kışın sevdası
Birden bire kaybolan rüzgarın sesi...

’Kıpkızıl şafaklar bekleye dursun hele
Acelemiz yok nasılsa ölümle randevuya’

Bir mendile düğümlemiş yüreğini
Her damlası iz bırakırken yolumuzun üzerinde
Hüznümüzü tüketiyoruz güya ahmak yanlarımızla
Ve daha tatmadan acının ne olduğunu...

Pek ala biliyoruz oysa
Baharın geç geleceğini
Çırpınışlarımız beyhude zamanın kıskacında
Bir ses bile veren yok sesimize
Hangi menzilde durmalıyız
Ve daha ne kadar zaman gerekli
Yalancı cennetimize...

’Susma’ diyorum
’Bir çocuk edasıyla konuş benimle
Gün buluta girmedi nasılsa
Ve kiraz ağaçları çiçeğe durmadı daha...’

Uzanıp sessizce üşüyen ellerimi tutuyor
Ve parmaklarımızı gömüyor
Saçlarının kıvrımlarına...

Gökkuşağı çıkmaz biliyorum böylesi zamanlarda
Gün gecenin koynundayken
Ve aşk henüz almamışken tavını...

’En çok da ağlamaları vuruyor düşlerimi
Bundan mıdır bilmiyorum, yitirdim gülüşlerimi?’

Hep sancılar duyumsadım sol yanlarımda
Yılkıların ardında koşmalarım tüketti her arzumu
Ihlamur ağaçları gibi yoldular dallarımı
Bir fincan çayın hatırına katlandım kaldım
Yitirdim yollarımı...

"Asma artık suratını de hele
Ne zaman sökecek bu kirli şafak"

Yüreğimde hasretimin korkusu
Sapsarı bir özlemin yankısı şuramdaki
Sarı humma misali
Saçlarında yeşil yosun kokusu...

Ozanca/İzmir