Aşk...

İnanmayanlara bir derstir kimi zaman,
Bir gül kızıllığında yanmaktır.
Boğazında düğümlenen hecedir, manası ağır
Yüreğindeki korları söndürmeye uğraşmaktır.

Fısıltıdır bazen, duyulmasından korktuğun,
Zayıflığını anlamaktır, en acı haliyle
Yenilgiyi kabul etmektir, gözyaşları eşliğinde,
Vefe türküleri söylemektir yare...

Kıyıya vuran dalgaların
Bestesini dinlemektir sessizce...
Gün batımlarını sevmektir,
Yeniden doğacağını düşünerek güne...

Ve, ansızın...
Farketmektir içinde batan Güneş’i
Nedensiz üzüldüğünü zannederek,
Avutmaktır yüreğini...

Bazen sitem etmektir gözlerle,
Dalmaktır deryalara,
Yıldızlara küsüp
Ay’la konuşmaktır çoğu zaman.

Gözlerinle Güneş’i hissetmektir
Mum ışığıyla yetinmeyi bilmektir
Karanlıklarda kaybolmamak için,
Tutmaya uğraşmaktır içindeki sesi...

Baharda düşürmektir yaprakları yere
Kaderi yenmeye çalışmaktır,
Yenilgiyi göre göre...
Ve, itiraf edememektir yürektekileri,

Kendi sesinden, kendine bile..........


Taner Çakır / 25.01.2005