Yokluğun umut veriyor bana..

Varlığını hissetmek ise bambaşka bi duygu daha katıyor..

Biliyorum çünkü varsın..

Nerde olduğunu,nasıl olduğunu bilmiyorum..

Ama eminim varlığından..

Dünyanın herhangi bi yerinde ,

Belki yaşadığım şehrin bi soluk uzağındasın..

Hissediyorum ki öyle bigün olacak;

Ummadığım bi an,belki hiç ummadığın bi an,

Bi gün belirecek takvimimde,

…

Ve ben,

O güne dek umuda umut katarak yol alacağım..

Yokluğun güncesine bin sayfa daha ekleyerek belki..

Belki hep bi salise ötede olduğunu bileceğim

Ama senin bendeki yerinden emin olarak hep

Ve sen;

Konaklayacaksın hep sol yanımda..

Sonra sonsuz ev sahipliği yapacaksın belki orada..

Belki bir başıma bırakacaksın beni..

Belki de umrunda bile olamayacağım hiç,

Varlığımı bile keşfedemiyeceksin..

Kızacaksın umursanmamışlğına ve belki de yalnız kalmışlıklarına çokça da..

Zamanın, kullanılmamışlığına olan öfkesinden bi sillede biz yiyeceğiz belki..

Ama şimdi..

Hissedilenler hep bi adım ötedekini ararken

Kalanlar sevmeye devam edecek…
...