hayrettin taylan

İçimdeki metruk metropolde sen yoksun
içinde “için” olan ferah kentin maşukuyum

tozlu yollarında huylu anların ateşi yakar beni
gecelerin uzun kutup ile unutup arasındayım sanki
imkansızın sızılı ihtiyarı yaşar yaşayamadıklarımda
işi bitmemiş yaşamların tam “yaş”ında yaşlandırıyor dramların
camsız duyguların evinden ağlıyorum aşka
kendine hiç acımayan kendisizliğin babasıyım
sözcükler bana baba diyor cümleler viranında
kendi etmiş kendi bulmuş bir mecnunun hücre haliyim
benden benler parçalanır aşk ile ateşe
pişman olmayan bir pişmaniyecinin çırağıyım işte gülüm
bu sen şehrinde bir pınar akar nar tanelerime
esrik Leylalarımı temizler gölgen
biraz daha büyü aşk gülümde uzasın gölgen

bir iksirin şiirinde dinlensin dine imana gelen güzel
gaipten hevesler hecelesin arzularımı
biraz durulansın genetik uçuklarım
biraz belirmiş bir derdin tavasında kızart huzurumu
böylece bizim halimizi çekimlesin ehli müntehi

hiç aldırmamış aldırışların baş kaldırışlarında aklasın her şey
ufaltılmış bir geleceğin gem gemisinde genetik şavkım vurur gülüşlerine

bu yok şehrin ,yoklamasında yakılmış aşk küllerim var
bu yok şehrinde yok yok
Burada süreğen bir ömrün önsözünde ütülenir özüm
Yedi dağın yedi yüksek tepesine yediverenlerim el sallar
Ağladığın pınarlarında yeniden coşulanır yel değirmenlerim
Söylentiler arasında hiç söylenmemiş sözlerin son sözündeki aynayım
Bilgeliğim bilmediğimde üreme, sen beni benden arama gülüm