Dün gece seni gördüm anne,
Önce dudakların titredi bu kör karanlıkta,
Sonra gözlerin buğulandı,
İki damla gözyaşıydı yanağından süzülen,
Ve sen anne...
Belli etmek istemedin,
Sakladın gözlerini benden
Sessizce ağlarken.

Düşünme sakın benim sevemediğimi,
Ekmeği düşündüğümü onaltımda..
Yaşamayı öğrenmek için sadece
Farketmeden
İsim bile koyamadığımız
Yaşamayı,
Düşünme sen
gözyaşlarını saklarken.

Rastlamadım kurduğum hayallerime,
Anlatamadım çaresizliğimi.
Anlatmayı denedim kaç kere,
Düğümlendi boğazım,
Ellerim kavuşmadı çocukluğuma,
Bozamadım sessizliğimi,
Farkında olmadan savunmasızca
Kaybetmişim gençliğimi.

Ama sen üzülme,
Düşünme oğlunun gençliğini,
Ekmek kavgası bu.
Kör bir gözün gördüğü
Dilsizin söylediği şarkı kadar anlamlı
Sağırların duyduğu şiir gibi.

Bakma sen çaresizliğme.
Yüreğim geniş,
Gözlerim çocukluğumda benim,
Umutlarım doğmadı henüz,
Konuşmayı bile öğrenemedim.

Sen Ağlama....

Bir gün doğar bizim güneşimiz,
Bir gün gölgesi gelir içeri güvercinin,
İşte o zaman sessizce,
Bir aydınlık olur duvarlar.
Bu kör karanlığın içinde.