Ey Amasya iyisin, hassın da; yıkdın beni.
Kör karanlık dağların arasına attın beni.
Ne Ferhat’ın nazı geçti, ne de Şirin’i saydın.
Kimseleri dinlemedin, ezip geçtin beni…

Ne yemyeşil ırmağın, yeşil artık gözümde,
Ne de şirin şiven dilimde.
Küstüm artık her bir şeyine.
Duy Amasya bıktırdın, söylettin beni…

Aşıklar şehriydin sen bana göre
Severdin sevenleri, sahip çıkardın hem de.
Ne oldu, ne geldi aklına, ne değişti?
Bir arsanı bağışlamadın gönül evimize…

İçeri şehirde, ırmak kenarında, her sokağında
Her kaldırımında, her adımbaşında…
Senin adında bile, O’nu duyup, görüyorum.
Sen de yan çizdin, sen de bize kıydın be Amasya!

Bak giderim hem de yeminle vallaha.
Gelmem, adımımı atmam senin sınırlarına.
Ya unuttur onu bana, ya da bul çaresini.
Ulan ben senin elinde büyüdüm be Amasya!

Yap bir analık babalık şu kardeşine.
Eskisi gibi “dalgana bak be Erkan.” desene.
“Gırgırınaydı her şey, hani n’oldu şimdi.” Söylesene.
Çok sevdim be Amasya, ama kader, kader işte…

Amasya, Amasya’m, Memleketim.
Geceleri Yeşilırmak’la beni tek dinleyenim.
Bırak beni artık, sal da gideyim.
Sende o varken, senle kalamam be Amasya!