Düş kırığına hapsolmuştu.
Uçup gidiyordu yalnızlığı
Ta ötelere

Bilmem kaç mevsim
Kaç hayat sığdırmıştı
İçindeki mateme
Gözlerini dağlıyordu
Damlalarında sakladığı tuzu

Susuyor du!
İçmemişlikten değildi susuyor oluşu
Anlanılamamışlık susturuyordu
Gözlerini kapasa da nafile
Hayat içinde yaşıyordu
İçeriden kemirilmeye başlamıştı.

Düşünmediği önemseyemediği
Hiçbir şey yaşayamıyordu
Her şeyden bir pay çıkarıp
Adeta kendine zulüm ediyordu.

Ne yana baksa neyi özümsese
Hangisini söküp atacağını bilemiyordu
Kaybolmuştu

Sıyrılamıyordu bedenini saran
O katran siyahlardan
Geceye vuruyordu kendini
Karanlıkta kaybolmak
Siyahın içinde siyaha bulanmak
O’nun hayatı olmuştu adeta

Sevmediği tek karanlık
Gözyaşına vuran dolunay geceleriydi
Yüzünde parlayanı Ay ışığı O’nu ürkütüyor
Kaçamamışlık
O’nu kahrediyordu.

Ara sıra başını kaldırıp
Ağlamaktan şişmiş gözlerle
Hiçbir şey söylemeden
Sadece bakarak isyan ediyordu.
Yalnız olmak …

Yalnızlığa rehnedilmiş hayatlara …