Bana gitmeyi öğrettiler
Kalamadım hiç bir yerde.
Ne ana kucağı, ne baba ocağı,
Ne zaman geri döner,
Ne onlar yerindeler.
Ne ben o hayalimdeki benim,
Ne duygularım aynı seyrinde.

Bana gitmeyi öğrettiler
Kalmayı bilsem de ne çıkar.
Her mekanda bu caniler
Ruhu çirkefle beslenmiş.
Medenilik ne diye? sorsan yanıt veremez
İnsanlıktan eser yok, huzuru katlettiler.

Bana gitmeyi öğrettiler
Kalışım hep kimine zarar.
Dalkavuk- yalaka en gözde dost,
Çıkarların kaymağı cazipse doyurmaya
Dürüstlüğü kim takar rant ise kast.
Hafızalar silinmiş anlamsız meseleler,
Morfin zehriyle uyuşmuş düşünceler.
Göremiyorsa gözler, hüsrana dönen sonu
Doğruları söyleyip haykırmak neye yarar.

Bana gitmeyi öğrettiler
Varlığım oldukça engel.
Ne etiket Alim’i oldum,
Ne bilgisiz bir cahil.
Asla maşa olmadım, söz yerinde konuştum
Ne hallere düştüm,kaldım yalnız ortada,
Belki gitmek en doğrusu
İnsanlık mı? bitişi son noktada.

Suskunyolcu
Haziran 2010