Kelimeler meallerini yitirdi
Ne yazsam anlamsız bir bitişe çıkıyor satırlar.
Savrulup gidiyor sayfa sayfa şiirleşen sevdam
Bizi kırıp geçiren sebepsiz fırtınanda.
Gururumun yelkeninde asılı kalan suskunluğum
Sesli harflerle yağmalanıyor
Katlettiğin kelamlarımın yarım kalmışlığında…

Ne yana dönsem karanlık bir yokluk,
Bir gülüşün için doğdurduğum onca güneş sarısından,
Yüreğimin elinde avucunda kalan zifir yalnızlıkla
Karalanıyor beyaz sayfalarımdaki mavi vuslatlar.
Hayallerimin en senli yerine kurduğun kıyametlerle
Kopuyorum, tutunduğum dallarından…

Fırtına sonrası doğan güneşlere açılıyor gözlerim.
Etrafa saçılmış kırık hayallerimin üzerine basarak,
Yürüyorum, kıyametinden çok uzak cennet huzuruna.
Masal sonları çizdiğim biz den geriye kalan,
Kangren yaralara gözyaşımın tuzunu katarak
Yürüyorum, yeni satır aralarına…