’ve hüzne düştü ve hüzün aldatmadı onu
yaşam gibi’-Kierkegaard-
I
Aynalarda yüzün bir eski hüzün
alkole buğulu gözleri
günaha uzayan saçlarıyla
bir eski zaman orospusu Beyoğlu’nda
basma fistanı,boyalı dudakları
keman kaşlarıyla
volta atmakta arka sokaklarda...
direnerek aynalara ve zamana
müşteri aramakta...
zamansa bir minval üzre yoğrulan
hayatlarıyla insanların
akıp gitmekte
şehrin yekpare ahenginde
II
Aynalarda yüzün
hiç solmayacak sanmıştın
oysa hazan bir hüzün senfonisiydi
Vivaldi’li konçertolarda
ne yaparsan yap ele veriyordu yıpranmışlığını
göz göze geldiğin aynalar
ellerin titriyordu tütün tabakanı açarken
ve yağmurun her çarpışında
daha da bir uzuyordu saçların günaha
o zaman anlıyor ağlıyordun
çünkü saatler seni vuruyor
aynalar seni çağırıyordu
dökülmüş sırlarıyla...
İstanbul 2000

Özgür Kapcı