Bu akşam şiir, benim,
Bencilim; kendine hiç acımayan,
Aynadaki “ben”i görmeyen,
Ben oldum tüm ömrümce ,
Avı için ağ örmeyen…

Sevdaymış,
Aşkmış,
Baktım tadına hepsinin,
Hem de acısından,
Kaç gece uyuyamadım bilmem,
Lanet yüreğimin sancısından…

Yıllar kendi hükmünü sürüyor,
Söz onun,
Şimdi gönül durgun bir su,
Ne kadar yürekliydi oysa,
Bugün ölüm oldu korkmadığı korkusu…

Şimdi duygular gemde,
Döndük sırça saraya,
Sine parça parça olduğundan mıdır,
Yoksa dünün cezası mı,
İki yakamız gelmiyor bir araya…

…

Kordon’da denize karşı,
Küçük balıkların,
Büyük balıklardan kaçışını seyrederdim,
Can korkusuyla kaçtığını bilmeden,
Uçtuklarını zannederdim…

Buca’da köhne bir evin duvarları,
Gözlerimin izini taşıyor hala,
Belki Şirinyer’de bekliyor,
Umudumun sayfalarından biri,
Şimdi çok uzaklardayım,
Ve düşünüyorum, farkına varmadan yarattığım esiri…

Cevabını bildiğim sorular soruyorum kendime,
Yine cevaplamıyorum,
Şimdi İstanbul’da boğazda olmak vardı diyorum,
Gözlerim ışıl ışıl oluyor,
İstanbul’u özlüyorum…

Köprülerin altından akan,
Denize, çaldıklarını soruyorum,
Uzaktan şahit minareler,
El sallıyor Avrupa Yakası bana,
Atılıyor, suyun üstünde yürüyorum,
Dalgaların arasında,
YİTİK SEVDALARI GÖRÜYORUM…

24/06/2010
Antakya/ Hatay

Mehmet Ali Türkan

Hangi birimiz özlenesi günler bırakmadık arkamızda ve hangi birimiz dönebildik geriye…