Bir melek tanıdım...

nefret cümlelerinde sevgiyi barındırıyordu...
bütün sözcükleri karamsardı ama hayata dair umut besliyordu...
Öyle masum bakıyordu ki gökyüzüne , sanki kış ayında güneşi bekliyordu...
Hiçbir beklentisi yoktu kimseden , tek isteği kaçıp kurtulmaktı bu yalan şehirden...

Bir melek tanıdım...

Bütün çığlıklarını suskunluğunda biriktiriyordu...
Okyanusa akan deniz misali...
Ansızın uzaklara dalıyordu , pencere kenarında babasını bekleyen çocuklar gibi...
Birden yağmur başladı... Sustuk... sonra derin bir iç çekti...
Uzanıp tuttum ellerinden .. Gözlerini bana dikti , neden diye sordum birden...
Neden bu suskunluğun sebebi... Sebepsiz dedi...
İnsan sebepsiz yanar mı ? dedim ... Sustu...
Ansızın bir cümle çıktı dudaklarından.. " sevmiyorum" dedi..
Ne annemi ; ne babamı ; ne de bir başkasını...
Oysa bilmiyordu ki , bütün sevgisini" sevmiyorum" cümlesinde sakladığını..!!!

Bir melek tanıdım , gözleri bir çift turnayı andırıyordu
Bir melek tanıdım yangın yeri yüreğinde karanfiller yeşertiyordu..!!!