Hayat bazen o kadar acımasız ki..!
Tükenmiş umutların arkasına sığınmayı nasılda kendimize yakıştırıyoruz..!
Aciz bir şekilde keşke sözcüğünü yinelemeyi ve buda yetmezmişçesine keşkelerin
ardından bahaneler bulmayı kendimize nasılda yakıştırabiliyoruz..!

Bi yalvarmadığımız kalmıştı hayata ve artık onuda yapıyoruz..!
Monotonlaşmış sözcüklerin , anlamını yitirmiş şiirlerin ve sözlerin ardına sığınarak kendi kişiliğimizi düşürüyoruz..!
Hayır hayır bu biz olamayız ya başkası yada benliğimizi yitirmiş olarak , bilinçsizce yapıyoruz bunları..!

Hayat bazen o kadar ilginç ki....
Hiç beklemediğin zamanda hiç beklemediğin bir yerden mutlu bi haber almak
çok güzel olsa gerek...
Kısada olsa , geçicide olsa bizi avutacak şeylere ihtiyat duyuyoruz...!

Ve hayat son sahlerini oynarken yani bitime yaklaşmışken kaybettiklerimizin
ardında ağıtlar yakarcasını hüzünlenmek ve o günlere geri dönmek dehşet verici
olsa gerek...!

Ben buna hayat demiyorum...!
Ve eğer hayat buysa üstü kalsın ..!