Hayatımın gramer hatasıydı seni kırmak;
Hocam sendin;
Hayatının en büyük not düşürme kıyağını yaptın bana;
Bense seni harfleştirebildim böylece…hah..
En büyük hocalık hiddetini;
Bende gösterdin;
Demek ki en çok,
Beni sevmiştin…

Her kırışımda seni;
Anlımda bir kırışma daha mühürlendi..
Alın yazımda;
Bir kırgınlık daha…

Vallahi çok sevmiştim seni..
Güz sabahlarının;
Seni görme vazgeçilmezlerindeydim.
Yeni uyanmış kuş seslerine kızardım o sabahlar;
Susun,onu düşlemeyi dinliyorum diye…

Gömleğimi iliklemek;
Yarıda kalırdı;
Devamını,hayalin getirirdi…
Sen söylerdin ya kravatını çek diye;
Hani sen söyledin ya bunu;
Ben değil ellerindi bunu çeken;
Yaklaşınca ellerin;
Boğazıma düğümlenirdin…
Yutkunurdu;
Merdivenler çıkmaya,
Koridorlar yürümeye…
Yutkunurdu adımlarım;
Heyecanından seni görmeye…

Koca kış geçti;
O sabahlardan sonra..
Koca kış geçti;
Seni kırışlarımın soğukluğu yüzünle…
Üşüdüm;çok üşüdüm..
O soğukluğunu;
Kış mevsimimle birleştirdim..
Ateşini yaktım;
Isındım..hah..

Bilmediğin tek şey vardı;
Anlatamadığım tek şey sana…
İnsan hep sevdiğini üzermiş;
Sense bunu öğrenemedin…
Ben de heyecanla kırardım seni;
Neden diye;
Bir kez olsun sormadın…
Öğrenmeden çekip gittin…
Başka bir aşka çıkarmış tayinini;
Milli eğitim bakanlığı…
Kızdım hep ona…
Seni benden ayırdı…
Sen başkasınınsın şimdi;
Başkalarının hayatındasın..
Bense hala öğretemedim ya;
Neden kırıyorum hep seni diye..
İşte hala ona yanarım…

Geçenlerde seni sordu bölümdaşın;
“Çok şey öğretmiştir size”
Kalktım usul usul;
Umarsızca;
Ben ona öğretemedim ki;
O öğretti ne fayda…

Mustafa BALTACI