Bir bahar senfonisiydi;
Bal çiçeklerinin merhaba dediği elmacıklarımda…
Kıran kırana geçmişlik yoktu geçmişimde…
Güneşin başımı okşamasıydı beni uyutan..
Gözlerim hayatta yeniden bulmuştu kendini..
Ellerimi süzüyordu yapraklar;
Hepsi birden beni gözlüyordu;
Tepeden tepeden…ve ben fark etmeden.
Anın ışık huzmeleriydi;
Yepyeni olacak günlerime esin kaynağı olan…
Dudaklarım hiç bu kadar ıslanmaya meyilli değildi;
Dudaklaşmanın ilk yumuşaklığıydı bu,
Öpüşecek kadar arzuları coşturan…
Koşmak bu kadar tatlı gelmemişti,
Geçmişimden beri…
Koştukça yollar beni kovalıyor;
Bense duraklarımı yıkmış;
İçimdeki her yolcuyu son kez bırakma umuduyla…
Ve ayaklarım hiç durmuyor;
Hareketsizlik nasırlaşmış….

Paslanmış gömleğimin iki yakası kanatlarım olmuş;
Her iki yakamda iki meltem;
Sanki durmak hiç yaşanmamışlık diyor;
Ve ben meltemlerimle haykırıyorum…
Çektikçe içime her soluğu;
Her birinden bir ben doğuyorum…
“bak geliyorum “ diye gözlerimi suyla besliyorum,
Her bir ben doğuşumda benliğimden her birine,
Bu son rüyayı anlatıyorum;
Her biri ölmeden önce…

Mustafa BALTACI