Yeniden başa döndük Filistin halkı ile,
Yetmedi mi Araplar yüzünden bunca çile?
Oysa dün bakmıyordu, dönüp de biri bile!
Karabağ’da, Bakü’de Ermeni, Türk vururken.

Araplarla değil mi Türk’ün dini aynı din?
Neden karşı çıkmadı, saldırınca Kızıl Çin?
Bana ne Gazze’sinden, umrumda mı Filistin?
Kerkük’te kan ağlayan öz gardaşım dururken.

Ecdadım beş yüz sene Arap kahrını çekti,
Osmanlı’nın gününde karnı tok, sırtı pekti.
O üç buçuk Yahudi kapısında köpekti,
Omzumuzdan vurdular, omzumuzda yürürken.

Zehiri içirdiler Mehmetçiğe su diye,
Kanla alınan yurdu eylediler hediye.
Adam ol da kendini güttürme Yahudi’ye,
Bize mi danıştınız toprakları verirken?

Gözyaşları dinmedi Osmanlı gidelidir,
Yal yediği çanağa ihanet edelidir.
Belki de yaşanılan, bunların bedelidir,
Pişmanlık fayda etmez, umutların erirken.

Madem öğüt, nasihat hiçbir fayda sağlamaz,
Ataların dediği; “kendi düşen ağlamaz."
Artık Türk olmayanın derdi beni bağlamaz,
Her ülke çıkarını düşünürken, korurken.

ERBABİ’nin kimseye olmaz garezi, kini,
“Müslümanlar kardeştir” buyurur İslam dini.
Yeter ki aldatmasın artık mümin mümini,
Uzun lafa gerek yok, açıkça göz görürken.

10 / 06 / 2010
OZAN ERBABİ – KAYSERİ