Şimdi çocuk olmanın bile bir anlamı yok,
Ama çok isterdim,
Eski evimizin önündeki hurma ağacının altında oynamayı..
Tüm düşlerim,
Hayallerim,
Gerçekleşeceği umuduna inandığım her şey,
Orada başlamıştı,
Tam da annemin beni izlediği pencerenin altında…
Büyümek vardı hep,
Büyümek,
Tabirince adam olmak…
Kol altında bir ekmekle eve doğru yürümek,
Akşam karanlığının bastığı vakitlerde…
Belki gelir umuduyla,
Bir babanın yolunu gözlemek,
Ve dışarıda korkunç bir yağmur,
Gök gürültüsü…
Sahi,
En son ne zaman gördüğümü sorsanız,
Hatırlamakta güçlük çekerim,
Henüz saçlarına beyazların düşmediği o adamı…
Ne zamandır umudumu kestim,
Beklemiyorum artık pencere önünde,
Ve kapı diplerinde…
Zaten taşınalı çok olmuştu,
O eski evimizden…
Şimdilerde cebelleştiğim bir çok şey geldi hayatıma,
Hiçbiri pencere önünde bir babayı beklemek gibi değil/miş…


Hiç bitmedi ki adam olma çabası,
Her şey bir yana,
Birde aşk var sol yanımda…
Benzemiyor koltuk altında ekmek taşımaya,
Ve hurma ağacının altında,
Topraktan kaleler yapmaya…
Yinede alışmaya çalışıyorum,
Çocukluğumdan kalma acılara,
Ve diz yaralarımın hatırladıkça sızlamasına…
Oysa aşk acısı,
Öyle değilmiş,
Zamanı böldüğün her dakika,
İçinde bitmeyen bir sızıyla yerinde sayıklar/mış…
Bende şimdi böyleyim işte…
Kelimelerle anlatmaya kalksam,
Belki yaşayan bilir,
Hisseder…
Baktım ki,
O koca yürek artık başkasına ait,
İkisini birden sevdim…
Ama yüreğimin sahibini daha çok…
Şimdilerde,
Aynı yol üstünde beraber yürüyoruz,
Onun eli belimde,
Ve benim parmaklarım saçlarının kıvrımlarında…

Pencere kenarında tükenen çocukluğumun,
Güzel bir aşk senaryosuna dönüşeceği umudu,
Hayallerimin arasında yoktu…
Şimdilerde,
Evimi(zi)n penceresinde,
Beni bekleyeceğini bildiğim,
Bir kadına böylesine,
Aşk besleyeceğimi bilseydim,
Çocukluğumdan bile vazgeçerdim...


Özgür Havuz Gri / Çocuk olmak mı? Yoksa br aşk’ı yaşamak mı?