Çok güzel bir iç sorgulamaydı. Kendi kendini temize çekip, affetme belki de . Akıcı ve etkileyici cümlelerle bezenmiş şiir.
Bir ben vardım dünyada,
Bir de ben.
Gecenin karanlığını,
Bir çekişte soyardım,
Aşkın ayak sesini,
Yere basmadan duyardım.

Yaş, çok tazeyken insan kendini çok önemser, hayatttan da çok safça şeyler bekler. Aşkın ayak sesini yere basmadan duyar o körpe yürek hisleri.


Bugün,
Gönül anılarda,
Yürek yorgun,
Yıllar dargın,

Yorgun yürek, anılarla dolu da paylaşak dostlar belki de yıllar gibi dargın.

Ağırbaşlı türküler dinliyorum,
Ağırbaşlı türküler bile bazen saat hesabı yapanlara, hızlı ve gürültülü gelir. Bir saatten sonra insanın geçmiş sesi bile insana yabancı ve ağır gelir.

Yarın,
Bugünden belli,
Kırış kırış sıfatlar,
Kırış kırış sıfatlar belki insanlık kaderinde gizli. Günahlarımızın nakış nakış yüzümüzde ki izleri.

Ey gönül!
İn aşağı,
Üşürsün bulutlarda,
İçinde tomurcuklar kurumasın,

Keşke fazla havalandığımız da gizli bir ses, asıl yerimizin toprağın kolları olduğunu hatırlatsa. Tepe üstü düşmesek yere, göğe kadar uçmuşken. İçinde tomurcuklar kurumaz kimsenin. Sayısız niktarda yaşam tomurcuğu var, her sevmesini öğrenmiş yürekte. O tomurcuklarla her sabah konuşmayı bilebilsek imkansız olmaz mutlu bir alan.

Bugünlerden “ah” kalmasın,
İyi düşün!
Bugün yarını çalmasın

ah kuşunun konmadığı bir gün hiç kimsede yoktur ki. Keşke balıklarının yüzmediği, deniz olmadığı gibi. İyi düşün demiş şair. Düşünmek, benim işime gelmiyor doğrusu. Hızla akan zamana yeniliyor en güzel dilek ve hislerimiz. İçimizde yaşatıyoruz iyi niyetli meleklerimizi. Kalkanlarla dolaşıyoruz, barış dolu çevremizde. Ellerimizi korumak adına, çiğniyoruz bebek ellerini.
Korkunun, geleceğimize ipotek koymasına izin veriyoruz. Bir nazlı dilberin sahte sevdası uğruna, kalbimize veriyoruz cezaları. Birinin acısını, diğerine ödetip, övünüyoruz aşka uzak kalmakla. Önce kendimize samimi davranmıyor, sonra dünyayaya kapatıyoruz umut dolu gözlerimizi.
Yarını çalan bugünlerin yaşattıkları ya da dünün tortuları da değil bence. Yarını çalan, dün ve bugün yaşamaya korktuklarımızdır. Her gün de yaşamak için gecikiriz, geciktikçe de korkarız. Bize öğretilenlerle yola çıkar, kimsenin dokunmadığı düşlerle yol almaya çalışırız. İçimizden de ağlarız, garip çelişkili halimize. Neyse ki yaşam bize kendi sunar, mutlu anları. Bu anların kıymetini bilerek belki de yaşlanacağız.
Kendimce anlamlandırdım güzel sözlerinizi. Yaşam kokuyordu her satır. Selam ve saygılarımla.