Gülüm;
İrem dallarıma bir birde
Sinsicesine
Usul usul biniş de, gizle çıkmadın mı?
Sen benim canımdan da, çokça ötedesin
Tek “Ekmel” parlayan, biricik aşkımsın
Diyerek, bir basışta sen
Üstüne zülâl deyip de, konmadın mı?
Onları bir birde acımadan, nankörlükte
Canımın içinin içi, sen
Kırmadın mı?

Beni yarı yolda, garipçe boynu bükük, niye korsun?
Öz benliğime, karabasan bulutlarınla çöktün kahırlarla
Gülben’ine; bir tek bandırışınla niye yoğurursun
Gülüm bir tanem, beni çıkıt edip de sen
Gam rüzgârının bağrına savuruşta
Ortalarda da, üryan koymadın mı?

Bu can çekmez, fazla kaldın, ram olan leblerde
Bağrım da; yalman gibi artık
Har-ı aşk ömrümde
Her nedense?
Bu kahırlarla dolu, şule şule bedende
El diye, beni yalnız ve sükût bırakıp ta, zalim sen
Değil mi ki?
Dalga dalga içimi, harla yakışta koyup da giden…

Dur!
Ve de sus!
Bırakma böyle beni kör kuyunda, acelen de ne?
Firak bedende; neva tek sana mahsus
Sen de; kal sana, sem darınla biraz
Benliğimi yok sayarak, satarsın beni de sensizliğe
Bende de sen
Yitmedin mi?
Gel otur soluklan, nankörlüğü bırak, inkâr da etme
O görkemli “Ecmel” ve Tahirli
Mazimizi…

Ben seninim diyerek, Lamia gönlünü benimle
Sence
Şeytanlık serenatlarınla avutmadın mı?
Beni yaban diyerek ortalarda mecalsiz bırakıp ta
Sen!
Beynimi ortadan söküp de, gitmedin mi?

Canıma kangrenleri salan, canımın cananı yâr
Hani atideki o muhteşem diyar?
Ey canı can, ah yâr!
Bu firak; ikimizi de girdabın da boğar
Zulmünden de maraz doğar.


Canın olup da; tüm şefkat ve merhametimle
Seni, yalnız ben özle
Canımın canı diyerekten, sarmadım mı?
Sen!
Vücudumdan erk helvasını ömrüm den
Giz’den
Çalarak, onu bir kırışta da
“SEN”! Atmadın mı?

İştiyak da
“Mihman” olan gönül “Selman’ım”
Sayen de; bir tek gün dahi “Meserret-i” de tatmadım…

(09.06.2010)AZAP…