1
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1131
Okunma
Bir bebek; yalnız ve ağlıyor.
Bir ana feryat figan;
Evladını arıyor.
Sokaklarda leşler
Binalar yanıyor.
Kaybolan eşler,
Mahvolan işler,
Daha neler neler...
Cefakar bir kadın
Yaraları sarıyor.
"Ne senin adın?"
Bir çocuğa soruyor.
Ölüme ilk adım,
O, uyuyorum sanıyor.
Siviller çıplak, üşüyor.
Yanı başına hiç görmediği bir ülkenin
Bombası düşüyor.
Kazananlar mutlu.
Kadeh kaldırıp gülüyor.
Yaşayanlar suçlu,
Masumlar ölüyor.
Ölenler çoktan unutuldu.
Buna SAVAŞ deniyor.
5.0
100% (1)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz