sana bir mektup yazıyorum bu sabah
gözlerimi henüz açmışım
yüzümü dahi yıkamadan elime almışım kalemi
sadece bil yeter seni ne kadar sevdiğimi

üzerimde senin hediye ettiğin geceliğim
masamda seni düşünürken gözlerimin daldığı fincan
en sevdiğin kitabın masamda duruyor
en sevdiğin sözün yazılı olduğu sayfa açık kalan

’’hayır sevgilim...! hayır beni bırakma...
biz bu acıların daha fazlasını da gördük...’’

umutsuzluğa kapılsamda sık sık
seni düşünmekten alıkoyamıyorum kendimi
yoldan geçen satıcı dahi seni hatırlatıyor bana
hatırlıyorum işte nasılda gülerdik birlikte onların bağırışlarına

sözün kısası ben yine özledim seni
diyeceksin ki bana ’’hiç özlemeden gün geçirdin mi?’’
hayır diyeceğim sana yada sadece susacağım
beni anlaman için

hani o çok sevdiğin sandığın vardı ya
onda saklıyorum bütün mektuplarımı
hani olurda birgün beni hatırlamasan bile
o sandığı hatırlarda açıp bakarsın diye....