Kör bir mızrak gibi deler kalbimi
Hasretler fışkırır, dökülür yere
Unutmak korkusu sarar gönlümü
Gözyaşım döndükçe azgın nehir’e

Unutma, unutmam demiştim amma
Unutulmak kader, çöker omzuma
Düşündüm hayatın nedir temeli
Dostluk uzak kaldı, geç kaldı vefa

Derdimi söylerdim, o da dinlerdi
Kaybolan hayale o yön verirdi
Bir söz sustururdu esen rüzgârı
Gönlümün buzları onla erirdi

Küllenen gönlümde yakardı ateş
Bakardı gizliden, doğardı güneş
Çiçekler açardı, gönül bahçemde
Neden sardı beni zamansız telaş

Kazırdım ruhuma ettiği sözü
Sanki üzerime mıhlıydı gözü
Tarifi imkânsız, anlatmak çok güç
Hep hayalde oldu, bilinmez yüzü

Dedim ya nadide has bir çiçekti
Gönlüme sevginin tohumun ekti
Dünyada yaşayan, bir kuldu ama
Gönülde yer kapan, hoş bir melekti

Böyle bir dostunu unutmaz insan
Unuttum denirse gönüle ziyan
Hatıra gelince dert tasa kalmaz
Unutmak gönülde başlatır isyan

Hatırla dostunu, dostum dediyse
Dostun olduğuna kalbin eminse
Kalp dostu unutmaz, dağ olsa ardı
Unutturmaz dostun, dostu bildiyse…

30.10.2007
Necati ŞİMŞEK
Ankara