Enderinden aldığım yaraları, sen sardın…
Gömüldüğüm çaresizliklerden,
Kendimi gömdüğüm karanlıklar içinden,
Sabırla beni aydınlıklara sen çıkardın…
Öldü zannettiğim duygularımı,
Söndü dediğim umutlarımı,
Yeniden sen uyandırdın….

Kovdum gitmedin inatla,
Ben sövdüm sen sevdin,
Ben susarken sen söyledin…
Konuştum… zehirdi sözlerim,
Sen gülümseyerek dinledin…

Hep bendim direnen,
Olmayacak diye ayak direten,
Olmazlara yenik düşen, pes eden…
Umuttu oysa sözlerin,
Tut diye uzatırken ellerini,
Sevgiyle bakıyordu gözlerin..

Şimdi bin bir naz tuttuğum ellerini,
Bebeklerinde kaybolduğum kara gözlerini,
Seviyorum diye haykıran dillerini,
Kaybetmek korkusu sarıyor tüm benliğimi…

İyi ki varsın iyi ki geldin,
karanlık gecelerime ışık oldu gelişin...
En çok biziz mutluluğu hak eden,
Ne acılardan geçmişiz, birbirimizi beklerken…
Sonunda biz olacağız vuslata eren,
Umutla yarınlara gülen…

GÜLŞEN KARADAĞ 05.06.2010