Omuzları çökük insanlar;
Bakışları boş dalgın,
Gülüşleri donuk…
Adımları telaşlı,
Yönleri bencil…
Soluduğumuz hava zehir,
Yediğimiz ekmek,
İçtiğimiz su zehir…
Dünyamı bizi hak etmiyor,
Biz mi hak etmiyoruz dünyayı
Belli değil…
Toprak zehir, yaprak zehir, söz zehir…

Gönüller kurak,
Duygular çorak…
Aşk günü birlik şarkılarda;
Ana tema aldatmak
Yenisini aramak…

Ekmek için savaş,
Özgürlük için savaş,
Barış için savaş,
Yaşamak için savaş…
Her yerde savaş
Her şey için savaş…
Savaş savaş savaş…

Böyle yaratılmadık,
Bunun için var edilmedik…
Allah’ın en büyük lutfu
Değil miydi sevmek?
Biz onu ne zaman bu kadar kirlettik?
Topraktan yaratıldıysak;
Çamur olmak için mi?
Cennet vaat edildi diye ahirde,
Bu dünyayı
Cehenneme çevirmek mi gaye?
Ezelden geldik,
Ebediyete gideceğiz…
O zaman ne kalacak hepimizden geriye?

Gözlerimizdeki hırsı çıkarsak,
Pespembe gözlükler taksak…
Yüreğimizdeki kini atsak,
Sevgi filizleri yeşertsek…
Öldürmek olmasa,
Yaşamanın gayesi
Yaşatmak için yaşasak…

Taşı sevmek, toprağa dokunmak…
Bir çocuğu okşamak,
Bir çiçeği koklamak…

Kazanmak olmasa
Tek derdimiz,
Kaybetmekten korksak…
Çirkin grilerin yerine ,
Şeker renklerini koysak…
Çok mu şey kaybederiz
İnsanlığımızdan?
İnsan olduğumuzu hatırlayıp,
İnsan gibi yaşasak…

GÜLŞEN KARADAĞ 30.03.2011