Sessizliğin sesiyle tanıştım sensizliğimde ve kimsesizliğimde
sen güneşken çehrelere ben acımın gölgesinde
hiç cimri değildi yalnızlık hiç karanlığını esirgemedi üzerimden
çok cömertti tıpkı senin vaatlerindeki gibi
duvarlarda yüzsüzmüş hiç renk değiştirmediler
gözyaşlarım kızdılar hani ağlamaz mış ya erkekler
sen aniden gidince evden kadınlar komşular çoluk çocuklar
hani hiç kimseler ağlamadılar yok kırmızı beyaz karanfilli çelenkler
ama cenaze çıktı evimden bir ben gitti benden
ikinci kez yetimliği tattım ben tadımlık değil doyumluktu
sende çok cömertmişsin doğrusu
gözlerim bulut senin gözlerin şimşek çaktırıyor sele boğuyorsun her mevsimimi
kime veriyorsun üç mevsimini bana bıraktığın sadece dört mevsimin biri
ama ben sana yazdım ben sana bahardım
ben sana mavi mavi çiçek açtım acımın gölgesinde
sen bana karsın kışsın ayazsın soğuksun güneşin gölgesinde
olsun her ne olursa olsun sen yine benim sevdiğim o kızsın
seni seviyorum diye bedenim kalbime kızarsa kızsın
kor verdim bedenimdeki ateş kızdıkça kızsın
ben sana yazdım acımın gölgesinde de sen bana karsın güneşin gölgesinde


LOKMAN KAYA