İstanbul gibiydin
bir sevip bir nefret ederdim
seni sevdiğim kadar İstanbul’u sevmedim

ama arttı nefretim arttı İstanbul’a
bu şehirde aşık oldum sana
bu şehirde tanıdım seni
gözlerine bakarken ne deniz geldi aklıma
ne de gökyüzü

martıydım bir ara
vapurdan atılan simitleri beklerdim
şimdiyse karaya mahkum oldum
ne galata kaldı ne kız kulesi
herşeyi yok ettin
mahkum olduğum asıl sendin galiba

ne boğazlar hükmedebilir nede diğer güzellikler
tek güzel sensin aslında

kalmadı istanbul artık
sevmiyorum bu şehri
sevdiğimi unutmalıyım bunun için
terk edeceğim bu şehri

ah güzel istanbul niye oldu bu böyle
tek aşık olacağım şey sen olamazmıydın sanki

rüzgarına saldın beni
İstanbula ait gönlümü
sana verdim

bugün istanbulda yağmur yağıyor
gökyüzü ağlıyor
yağmur kokusunda
burcu burcu sen varsın
beklerken istanbulu sen çıktın
geri ver istanbulu

Haziran2 "10