Yürüdüm,yürüdüm kendimi salarcasına boşluğa...
Yok olmanın uğruna,
Yokluğu aramaya yürüdüm..
Anladım ki boş yere yormuşum adımlarımı,
Anladım ki tek başıma yürümüşüm..

Çaresizmiş yalnızlık uykusuzluğa;
Bilmezdim..
Amaçsız bir kalabalık istermiş gönül;
Denizsiz kalan tarumarlaşmış kumsal gibi
Muhtaçlığın son nefesi uğruna kadar istermiş hem de..
Neylersin bilemezdim..

Paylaşmakmış tüm niyeti yalnızlığın,
Amansız bir gece geçirmekmiş,
başka bir yalnızlıkla...
ve sevişmekmiş kısır döngüsüz saatler içinde,
ıssız karanlık sislerinde..

yalnızlık yalnızlığından korkmuş,
ve bir gün kendinden koparıp gitmiş kendini..
birleşmek isterken kendi renginde bir uçuruma
kopup da düşmüş bilinmeyen sisler içine...
O itici tutsaklığı perdesinin ardını göstermemiş
ve gördüğü son şey de;
bırakıp gittiği kendisiymiş.

Mustafa BALTACI