Eskidendi herşey eskiden sevdik harbiden.
Ben kalandım tek başıma sense terk eden.
Acaba kimdi kaybeden, yanlızlığa kahreden,
Sabreden de bendim evet ağlıyorum sor neden…

Herşeyi unuttum artık dönsende istemem.
Dört duvar arasında bir kemençem bir de ben.
Anlartırım derdi mi ki; öfkeme istinaden,
Şarkılarla hayat bulan tek kapılı viranem…

Kuruntular üzerinde hayatımla oynadın,
Sen giderken lütfedip bana bile sormadın.
Olsun be yine benim ahımı hiç çalmadın,
Aşk kapımı çalsa da sensizken almadım…

Ellerimde ellerin olsa dünyalar benim,
Her gece rüyamdasın doğmuyor ki günlerim.
Ey dağlar ne olur bana yardım eyleyin,
Ya yari bana verin ya da hayatıma son verin…

Yalnızım, varsızım, bir o kadar arsızım…
Ecel kapımı çaldı sen yokken ansızın…
Günahı boynuma benim sensiz geçen günlerimde,
Yaşasam mı ölsem mi bilmem kararsızım…

Karadeniz oğluyum ben gururum benden büyük,
İhanetin çirkin yüzü senden kalan ağır yük,
Hayat denen patika yolu ne çabukta yürüdük,
Sensiz atmayan bu kalbin ortasında çürüdük…

Yare gitmek isterim tutun beni dizlerim,
Gözümün önüne düşer birden hayat kokan gözlerin,
Ağlayamam gizlerim, gelince krizlerim,
Sen yanımda olmasanda hayalini izlerim…

Yok ki çarem derdime ki faydam olsun kendime,
Ve yanlızlığa nasır tuttum davul dengi dengine.
Gözyaşımla büyüttüğüm ağacımla yattığım,
Kemençemle ağlıyorum dokunmayın keyfime…

Sefa Yılmaz