Devrik cümlelerin gölgesine sığınarak yazıyor kendini bu şiir…

Mahsun bir çift ela çığlık gömüldügü karanlıkta
Kendi ağıtlarını ezberletiyor
Ölümün çarkı kırık idam sehpasına serilişi oynuyor
Başrolde yine yoksulluğun kıyameti….

Dili şeytan,dini yalan bir soysuz
Ağzının içinde küflenmiş diline pas yapıyor cümleleri
Alışmış bir yüzsüzlügün kırık aynalarında suretine yapışmış
Alışmış olmalısınız diyor
Ölümün sizi hergün kapı önünde bekleyişine…

Kadın
Kelepçelenmiş bir öfkenin soluk aldığı sesinde haykırışlarını
Tükürüyor toprağın yüzüne
Tekmeler savuruyor savrukluğu lanet yarınların her birine
Saç örgülerinde
Dudak izleri varken sevdiğinin kokusu sinmişken tenine
Yok artık diyorlar
Yok…
Öğretilmemiş bir isyanın en bakir halinde vuruyor ellerini boşluğa
Boşluk çığlığını dağıtıyor kimliği tescili sağır yüreklere
Ekmek paramparça ekmek acı
Karanlığa teslim

Bütün cevapsızlığında soruların keskin acıların darbesinde ölüyor hayat.

“Babam,
Babam şimdi hala karanlıkta mı anne….”





YILDIZ