Günümüzden bir Mecnun, içimizden, bizden
Sever bir Leyla’yı samimi, içten, yürekten
İnanmaz kimileri bu aşkın büyüklüğüne
Zaten inanmazlar gerçek aşkın büyüsüne
Yaşadıkları bir anı bile anlatıyor
Bizlere gerçek aşkı; nasıl da kanatıyor
Mecnun’a batan diken Leyla’yı. Mecnun sever
Delicesine sever de bir ara, bir sefer
Ayrılmak düşer aklına nedense, görüşmez
Leyla ile Mecnun günlerce. Mecnun bu kez
Haber salar Leyla’ya görüşelim diye
Ayrılalım diye nasıl desin sevgiliye
Başı önde gider. Leyla gelince değişir
Bütün düşünceleri ama söylemelidir.
Leyla hüzünlüdür, gözyaşları kirpiğinin
Ucunda durur, olmaya çalışarak sakin
Konuşur Mecnun bir şey söylemeden ’on beş gündür
Her gece aynı rüyayı görüyorum. ’ Süzülür
Bir damla gözyaşı yanağından ‘ geliyorsun sen
Yalnız oturuyorken bir kaldırımda ben
Ayrılalım diyorsun ve gidiyorsun beni
Yalnızlığa bırakıp. Sabahları kendimi
Ağlarken buluyorum rüya değil sanki’
Mecnun vurulur kalbinden olur mu der seninki
Bir rüya sadece ben yaşadığım sürece
Bırakamam seni, sarıl şimdi ve kal öylece


Emre ATILGAN
MAYIS - 2010