Aşksızlığa mahkum yüreğimde yaşıyorum
Aşkını; bıkmadan usanmadan taşıyorum
Adını; nereden esse rüzgar ve nereye
Götürse cesedimi, kalbimi, beni, bir de
Seni götürüyorum habersiz yolculukta
Yanımda, bilsen de bilmesen de, tanısan da
Tanımasan da götürüyorum, sessizliğe
Sen de alışırsın burada kimsesizliğe.

Görürsün haykırışların duyulmazlığını
Ve gözyaşlarının tükenmez yalnızlığını
Kimsenin görmediği bir yerde ve saatte
Hani o beyaz sayfaları kirlettiğinde
Haykırışlarını kim görüyor, kim soruyor
Niye ağlıyorsun diye? Kim seni koruyor?

Etrafına bakarsan kimse hatta hiç kimse
İşte şimdi eğil sor yüreğindeki sese
Diyecektir: Bu yolculuk bitmez, yalnızlığın
Paylaşılmaz yüreğindeki, o ıssızlığın
Tek çaresi. Nereye gidersen git, nerede
Olursan ol yüreğin hep onun ellerinde.

Aşksızlığa mahkum yüreğimde yaşıyorum
Aşkını; bıkmadan usanmadan taşıyorum.

Emre ATILGAN (ARALIK- 2007)