Sevdalım diyerek, ne düşler kurdum,
Gönül bahçesinde, hep yuva kurdum,
Belki sever dedim, bekledim durdum,
Beni sevmeyince, bin pişman oldum.

Sevmeyi bilmedin, hep üzdün durdun,
Sevda çeken benden, hep kaçan oldun,
Beni gittin de sen, düşmandan sordun,
Sevdim de bilmedin, bin pişman oldum.

Gelir dedim ; Her gün baktım yollara,
Ne geldin ne gördün; Çıktım dağlara,
Baktım çok kar yağmış yüksek kırlara,
Dağlara dert döktüm, ağladım durdum.

Dermişsin ben için, sevmesin beni,
Her gül konca vermez, üzmesin beni,
Oysa ben çok sevdim, sen’ de sev beni,
Kalbimi hep kırıldı, olmaz deyince.

Kalbim senin olsun, gel beni üzme,
Gönlüm bir kez sevmiş, gel hicran verme,
Tek sevdiğim senken, dert’e dert verme,
Sevmekten ne çıkar, sevsen sen beni.

Beni sana yeren, Allah’tan bulsun,
Sevmek benim hakkım, huyum kurusun,
Bildim; Sen Allah’ın, zalim kulusun,
Bin pişman olsam’ da, unutmam seni.

Yüksel Şanlı er
01 Mayıs 2010-05-17