evet bu dram senin,
bir kaç beden büyük biçilmiş, ömürlük giyersin!



annen hep söylerdi
bitir tabağını, arkandan ağlar!
sense;
fütursuzca her pirinç tanesiyle dalga geçip
ağlamayın, birazdan annem sizi yıkayacak diyordun
k/aç öksüz düşü şehrin atık sularında
bilmiyordun.


büyüdükçe z/amansızlaştı tebessümlerin
hayatın peşinde ağlak bir koşuşturmaca
büyüdükçe ağladın
ağladıkça büyüdün


aşk dediler
önceleri inandın
bulutlarla vals
taze gül kokusu
aşka yatırılmış şarapta dolaşınca damarlarında
ilk günahın sesinde titredi


kaynar sularda arındırırdın bedeni
aynalara bakarken
sırrından utanıp
gözlerini ruhunun derinliklerine kilitledin
artık, göz çukurlarından
başka bir kadın bakıyordu hayata


nereye gitsen seninle gelen bir öfke vardı içinde
oysa gölgenden korkar olmuştun
dilinde ağıza alınmayacak küfürler
hem kadere hem kedere
sövüyordun
ve sanıyordun ki,
bu zırh seni koruyacak
oysa kirpiklerinin ıslaklığı seni ele veriyordu
her gece
sırdaş yastığına döktüğün gözyaşlarının nemi gözlerindeydi
ve bu yüzdendi gözlerinin küf yeşili oluşu


ne zaman küçük bir kız çocuğu görsen
boy hizasına inip
saçlarını okşuyordun
ve
tabağındaki tüm yemeğini bitir emi,
diyordun


halbuki,
hayatın acımasızlığı onu da vuracaktı
ve sen bunu da bilmiyordun
sadece
ve sadece
sen bu kadar acıya bulandın sanıp
her doğan güne lanet edip duruyordun


oysa
güneş her doğduğunda
yüzünde kimliğini aklamak için
göz kırpıyordu bulutların arasından
sen bunu bile görmüyordun


öykünmekten,
öyküsünü kaybetmiş masal kahramanı gibi sersem
ve sefildi hayatın


bir kadın bedeni kalmıştı senden geriye,
bir de omuzunda her gün/ahın feryadı









Gülay Bulut
onaltımayısikibinon