Ah Yavrum
Sen Hiç Büyümedin
Küçüldün kendi içinde bittin.
Çoğalmak yeşermek
Bereketlenmek varken
Yokluğu istedin.

Sesin alçaldığında
Dinlenir düşünce kenarında.
Usulca yaklaşır sana
Seni, sen olduğunca kaplar
Anlarsın.

Aşka inanma,
Aşk içine dol dedim ya
İnanmaktan öte
Aşkın bir sevdaya dal dedim
Sen benim aşktan öte sevdiğim
Varlığın, evrenin tek Sahibi
Tekbir olana ulaştırmaktı niyetim
Bilemedin...

Herkesi sev
Yaratılan her şeyi ve kendini
Sevgini ver durmasın donmasın aksın
Verdiğin kadar insansın.
Bilirim çalışan demir ışıldar
Verilen mal artar
Budanan fidan güçlenir
Sen bunları yeniden bil
Ve yürü durma
Gönül içinden en güzele
Kükrer ve büyür.

Ah yavrum anladım;
Ben sana verdikçe çoğalmayı
Yerine yenisi koymayı
Bitmez tükenmez bir ummanı açan anahtarı
Vermedim öyle mi?
Canımın yarısını verdim
Yaradandan bir sebeptim
Neden eksiltirsin
Neden kapanırsın öyle
Ben sana bunları hiç öğretmedim.

(Mayıs 2010 İstanbul)