Ömrümce çok ağladım
Dursun göz yaşlarım
Dinsin Nisan yağmurları
Ağlamak istemiyorum artık...
Sana da ağla demem
Diyemem
Kıyamam çünkü
Bana da ağla deme ne olur?
Üç günlük ömre
Beş günlük cefa çok...
Gönlüm buna razı olmaz.
Olamaz... Olması mümkün değil.
Güzel olan her şeyi sevdim...
Önceleri sahiplenmeyi istedim,
Ömrümce savaşını verdim,
Birçok kez yakaladığımı sandım,
Sonra hep yanıldığımı gördüm...
Avuçlarımdan süzülüp gitti,
Baka kaldım hep arkalarından,
Bir uhde oldu gönlümde.
Ne yazık benim olmadı...
Anladım ki artık olmayacak da...
Ömür bitti,
Yaş geçti...
Umut yaşıyor,
Umudu taşıyan
İçinde var olan can,
Yıprandı, yaşlandı, eskidi...
Her gün uzaklaştı,
Ufukta yok oldu...
Hayat devam ediyor,
Sevgiyle sevgi olarak girer yüreğime,
Umut da var olmaya zorlanıyor,
Belki bir gün,
Bir gün belki,
Umudu taşıyan can çıkmadan,
Elini uzatıp elimi tutar sevgi...
Can evimde can olur belki...
İşte o gün,
Yeniden doğuş başlar...
İşte o gün,
Sevgi ile umut bana gelir,
Sevgi sevgi var olur umutlar,
Bakarsın döner güz mevsimi,
Ne güzel olur o zaman yaşamak,
Ne güzel olur yaşamak...

09. 05. 2010
Suat TUTAK