Bir fırtına koptu,
Ve olmayacaklar oldu;
Yaşanmayacaklar yaşandı.
Ve sokaklara düştüm...
Azrail, her adımımda peşimde;
Attığım her adımda, korkular var.
Beni böyle bıraktın ya karanlığa...
Kinle, nefretle yıkadım kalbimi,
Yapraklarımdan, damla damla düştü,
Senin için büyüttüğüm sevgi...
Bir daha sever mi bu gönül seni?
Bir daha taşır mı aşkını, sevgini?
Bilemem!
Hani, beni karanlığa bırakıp gittin ya
And içtim, yeminler ettim.
Bir daha sevmek mi, aşk mı?
Asla... Asla...
Zincirlerle sardım,
Bir değil,
Bin kilit vurdum kalbime.
Gözlerimi kapatırken,
Karanlığı örttüm üzerime.
Sigarımın dumanında teselli aradım.
Ağlamak istediğimde,
Resmine baktım.
Gözyaşlarım sel oldu, sokaklarda...
Beni ağlattın ya gecenin bir yarısında!
Zincirlerle sardım,
Bir değil,
Bin kilit vurdum kalbime.
Bir daha sevmek mi?
Asla ve asla!