BU İNSANLAR NEDEN BÖYLE

Bu gün oturup seyrederken insanları,
Dolaşıyorlardı avareler uzun sokaklarda,
Büyük ,küçük, kadın, erkek ne varsa.
Dalmış gitmişti gözlerim,
Kalabalıklar arasına aniden,
Gözleri görmeyen altmışında bir ihtiyar adam,
Elinde tek dayanağı baston,
Yanında küçük bir kız yol gösteriyordu,
Dileniyorlardı etraftan belli…
İstedikleri yirmibeş kuruşu vermiyordu bazıları,
Yine de çaresizce devam ediyorlardı.
Bu yaşta dilenmek nedendi acaba,
Ya O kız çocuğu hayatının baharında
Ürkek, korkak ve mahsun bir halde.
İkisi de hayata küsmüştü belli,
Kaybolup gittiler kalabalık arasında.
Ama içimdeki acı dinmeden daha,
Kalabalık arasından derbeder bir delikanlı…
Bana doğru yaklaşırken arkasında,
Bir gurup çocuk gülerek geliyorlardı.
Delikanlı “Bunaldım…Bunaldım..”diyerek geldi.
Çağırdım, yanıma oturdu,Kalabalığa dönerek,
“Ne oluyor birader…Ne var “ diye seslendi.
Kalabalık gittikçe çoğalıyordu,
Delikanlı “Evde bunalıyorum. Burda da siz mi?” diyerek
Kendi kendine konuşuyor ve, kahkahalarla gülüyordu.
Çocuklar da katla katıla gülüyorlardı.
Ve Bende cevapsız sorular çoğalıyordu,
Bu İnsanlar ve bu hayat neden böyle ..?

D.ÜNAL 9Mayıs 1975 Cuma