Bana bir yol göster dostum!
Çıkmaz sokaklardan bezdim artık.
Uzat ellerini, boş bırakma avuçlarımı!
Yangın yerine dönmüş yüreğime savur gözyaşlarını.
Savur ki yıkansın, arınsın kirli ruhum.
Yağmurdan sonra nasıl arınıyorsa,
Ve gökkuşağından tacını takıyorsa dünya
Bana da rengârenk bir geleceğin tacını tak n’olur!
Bir renginde sevda olsun, bir renginde umut;
Bir renginde aşk olsun, bir renginde huzur.

Fersiz gözlerime ışık ol dostum!
Fırtınalı bir gecede rotasını kaybeden,
Hırçın dalgalara maskara,
Avare bir sandalım ben.
Solgun da olsa gönder ışıklarını,
Deniz fenerim ol benim.
Şefkatli limanını göster bana,
Beni burda yalnız,
Beni böyle çaresiz,
Koma ne olur bir başıma kimsesiz!

Onulmaz yarama merhem ol dostum!
İnfilaka uğramış umutların,
Ruhuma tünemiş karanlıkların açtığı yaraları,
Sar yüreğinle, sar benliğinle.
Ben ki günahkâr, ben ki asi bir kulum...
Kan damlıyor verdiğim sözler,
Her yer kıpkızıl...
Yer ve gök kızıl...
Ufuklar kızıl...
Kaybetmiş ahengini tüm renkler
Geri ver renklerimi n’olur!
Ve o renklerden beyaza boya beni!
Ana sütü kadar, bir bebek yüreği kadar ak bir beyaza...
Ve sonra fırçası "aşk", boyası "umut" olan bir "ressamın" ellerine tutuştur beni.
Şen olası gönüller açan çiçekler çizsin kırlarıma.
Cennet ruhlu çocukları oynatsın yamaçlarımda.
Ab-ı hayat gibi bir su akıtsın üzerimden.
Canlansın içimde ölmüş ne varsa.

Yüreğimdeki umut, yüzümdeki tebessüm ol.
Damarımdaki kan, tenimdeki can ol.
Yeter ki sen ol yanı başımda.
Bırakma beni bir başıma.

Sedat AYDIN