Issız bir kır çiçeği kadar sessiz
Kelebek hüznü kadar ayrılık gizli,
Farjad’ın kemanı kadar ağlamaklı,
Yetim yüreği kadar keder yüklü...

Kan damlıyor ufuklar.
Öfke yüklü bulutlar kan damlıyor.
Rahmet değil yalnızlık indiriyor gökler.
Çığlık çığlığa bir yalnızlık...
İnleyişim şimşeklere denk.

Yalvarırım duy beni!
Soluğum çığlık,
Çığlığım feryat,
Feryadım ölüm olmadan
Ne olur duy, ne olur anla beni!

Anlaşılmak tek arzum
Sevdan senin olsun, yüreğin senin.
İstemem hiçbirini.
Anlaşılmadıkça;
Neyime sevdan, neyime yüreğin...

Şimdi gidiyorum.
Ardımda sokak köpekleri dolansın
Bir iki çift şefkat kırıntısı için
Baksın gözümün içine çöplük kedileri
Ve yollara serpiştirdiğim hayalleri
Eli nasırlı, yüreği yaslı hurdacılar toplasın.
Kim bilir?
Senin tezgâhında para etmeyen o paçavralar.
Hurdacı kantarında değerini bulur belki...

Dur, uzatma!
Artık çok geç her şey için.
Uzatma gözyaşlarıma kanlı ellerini.
Daha fazlasıyla yıkma yorgun bedenimi.
Sadece Mecnunca sevmek istemiştim seni.
Beni olduğum gibi sevmeni
Oysa ne çok istemiştim.

26.04.2010 – Saat: 20.14


Sedat Aydın