Millet nasıl gülerdi, dünyada sen olmasan?
Kızkalesi eşrafı, muhterem Solak Hasan!

O zamanlar beldede dört katlı ev yok idi;
Solak Hasan amca’da, varlık biraz çok idi;

Kızkalesi ilk defa, beş katlı bina gördü;
Binanın duvarını, bizzat kendisi ördü!

Sıvası, badanası, tesisatı bitince;
En üst kata taşındı, yaz sıcağı yetince…

Terasın düz damına yaptırdı bir gölgelik;
Denize nazır yerde, yatıyordu üstelik!

Terasta kumru gibi, o yaz, gece yarısı,
Baş başa kalmışlardı, Hasan ile karısı!

Gençlik zamanlarından kalma bir heyecanla,
Önce bir bakıştılar, göze göz, cana canla!

“Ömrümüz ilerledi, hayli köklü mazimiz;
Belki bambaşka olur, bu yaşta fantezimiz!”

Kadın; “Olur mu?” dedi, Hasan’ın merakına;
“Fantezi yakışır mı saçımızın akına!”

Solak Hasan kararlı, koparacak asılsa;
“Beş kat yukarıdayız, kimse görmez nasılsa;”

“Sen bir kısrak rolü yap, bense aygır olayım;
Ayağıma köstek tak, sen saklan, ben bulayım”

Karşı çıksa da kadın, kocasını kıramaz,
Roller kesindir artık, kızmak işe yaramaz!

İkisi de nü halde, lakin köstekli koca,
Binanın terasında başlar kovalamaca!

Yakalamak üzere, boz aygır kısrağını;
Kısrak çifte kastıyla, savurdu ayağını!

Aygır çifteyi yedi, en münasip yerine,
Köstek takılmasaydı, kolonun demirine;

Az kalsın uçacaktı damdan aşağı Hasan;
Belki de düşecektin köstek takmış olmasan!

Kadının feryadıyla komşular toplandılar;
Olayı “intihara teşebbüstür” sandılar!