İşçisin sen, mağrursun, umut dolu yarına,
Sen çalış, üret, kazan, yaşasın patron baba.

Bazen sırtın okşanır, bazen tekme atılır.
Her ücretin sonunda sana yan, yan bakılır.

Çalışmazsa makinen, paslanırsın o zaman.
Sen üret, kazan ki! Yaşasın patron baban!

Bir kuru ekmek soğan olursa sofranızda,
Daha ne istersin ki? Karnın doydu sonunda!

Boş şeylerle uğraşma, bedenini yıpratma.
Sen daha çok lazımsın, benim patron babama.

Fikircini hiç yorma, bu kazanç nere gider!
Almışsan üç kuruşu; o senin aldın değer.

Birçokları boş gezer, bak sen çalışıyorsun!
Servetime mal katıp karnın doyuruyorsun.

Benden fazla isteme gücenirim bak sana!
Verdiğimle sebat et; bak karışıyor dünya.

Bin kişi sırada var, bana köle olmaya.
Sen az bulun arpayı, üç gün karnın doyunca.

İşçisin sen, mağrursun, umut dolu yarına,
Sen çalış, üret, kazan, yaşasın patron baba.

Daim gözü üstünde bir hata yapacaksın!
Yaptığın kusurunu karşında bulacaksın.

Onlarca yıllık emek bir anda sönüp gider.
Patron baba koltukta, sinsice sana güler!

Yeterince kullandık eskidi o makine.
Artık verimden düştü, yenisi gelsin bura.

Hem daha randımanlı hem masrafı az olur.
Hurdaya ayrılana tazminat haram olur.

Çalış, koştur, hiç durma; umutsun sen yarına…
Yeter ki hiç durmasın dumanı tüten baca.

Baca yakan fark etmez, ha Hasan’mış, ha Ahmet.
Ne kadar eksiliyor, bizim keseden ekmek!

İşçisin sen mağrurla, çalış kazan amcana.
Ekmek sana çok bile, bir de su var yanında!

Umutlar yeşerecek, umutlar büyüyecek.
Ne kadar boyun derse; o kadarın bilecek.

Sen düşünme ağalar ne yapar bunca malı.
Ne kadar çok köleyi barındıracak hanı.

Biz koşarız esarete, çalışmaya, aşa.
Hamd ederiz esaretle yaşanmış kulluğa.


İşçisin sen, mağrursun, umut dolu yarına,
Sen çalıştıkça dolsun, bilmediğin kumbara.