Şiirler sırdaşımdı.
Kullanılmayan dolaplarda;
Hiç okunmadılar.

Yalnızlıklar vardı.
Kalabalıklar arasında;
Sinsice kayboldular.

Korkular düşmanımdı.
Sokularak ardımsıra en karanlık anda;
Hayat damarlarımı kopardılar.

Hasret sirenleri çaldı.
Nedense her vedanda;
Gönlümüstü kaldı karamsar.

Umutlarım yargılandı.
Pişmanlığa çarpsa da;
Ses vermedi ıssız kıyılar.

Sevincim parçalandı.
Gözlerin gözlerime aktığında;
ayrılığın hainliği beni boğar.

Sigaram yarım kaldı.
Bıkmadan o eşsiz semada;
Kıskanır dumanımı bulutlar.

Sana verdiğim sözlerim yandı.
Düşmüşken bir kere bu yolda;
Azrail’e satmış beni anılar.




İsmail Şanlı