“Çatlak Filozof Mehmet Sâdi’nin Muhabbetleri – 1”


Kimsin sen?
Ne iş görürsün?

“Ben buraların valisiyim” diyorsun,
“ben ne istersem o olur!”

Peki, görelim marifetini,
göster bize hükmün neye geçer?
Basit şeyler istiyorum senden,
her gün her yerde olan şeyler.

Söyle şu çiçeklere, solmasınlar artık.
Ağaçlar dökmesinler yapraklarını sonbaharda.

Ya da gökte uçan yüzlerce kuştan seç birini,
Rızkı için her gün defalarca iner, çıkarlar sonra yukarı.
Bir kez de sen istedin diye insin bir tanesi yere.
Karakarga bile dinler mi hiç senin sözünü?

Şu ardımda duran dere keser mi suyunu
sırf keyfin öyle istedi diye? Olmaz elbet,
geçmez ona da hükmün, sende biliyorsun.

Zamana karşı kudretin nedir?
Durdurabilir misin? Yavaşlat ona da razıyım.

Peki, tamam, akla uygun olsun istediklerim.
Ne doğaya ne de hayvanlara yetmiyor madem kudretin.
İnsanlar, sanırım insanlar ilgini çeker senin.

Dinle, iyi dinle,
Duyuyor musun seslerini?

Ne güzel oynuyor ve gülüyor çocuklar.
Hadi seç onlardan birini ve sevdir kendini…
Gelsin sarılsın sana ve ayrılmasın peşinden,
Gidecek olsan gözyaşlarıyla durdursun seni.
Bunu da yapamazsın değil mi?

Âşkı yasakla şehirde!
Kimse tutulmasın bir başkasına, dene bir
anlaşamayan karı kocaların aralarını düzeltmeyi.
İtaati emret tüm evlâtlara ki, üzülmesin ana babalar.
Güvenmelerini sağla ortakların birbirine, şüpheyi kaldır.
Mirası bölüşen kardeşlerin muhabbeti sürsün ölene kadar,
kırılmasın hiçbirinin gönlü, rızalarıyla yaşasınlar,
mutlu olsunlar, ne dersin? Yapabilir misin?

Bir de bana sormuyor musun ne istersin benden diye?
İstemedim, istemem de, sen rüya görmeye devam et.
Gün gelir uyanırsın en tatlı yerinde, şaşar kalırsın hâline.

Senin bu dünya da hükmün sadece senden umana ve korkana geçer.
Sorma artık hiçbir şey, varlığın canımı sıkıyor yeterince zaten.


17.43 -24 Nisan 2010
İstanbul